باوجودی که چرای دام به عنوان یک آشفتگی تاریخی در اکوسیستم های جنگلی شناخته می شود؛ اما هنوز به درک بیشتری از چگونگی اثر آن بر ویژگی های خاک نیاز است. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر شدت چرا و نوع دام بر ویژگی های فیزیکی و شیمیایی خاک در جنگل های آرمرده، واقع در شهرستان بانه است. پنج منطقه که از نظر نوع دام چرا کننده و شدت چرا با همدیگر تفاوت داشتند، انتخاب شدند. در مجموع، 64 نمونه خاک از عمق صفر تا 10 سانتی متری برداشت و مهمترین فاکتورهای خاک از جمله نیتروژن، کربن آلی، فسفر، پتاسیم، بافت خاک و کوبیدگی اندازه گیری شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از روش خطی آنالیز افزونگی (Redundancy Analysis) و از نرم افزار CANOCO استفاده شد. نتایج نشان داد که متغیرهای محیطی قادرند کل تغییرات را به میزان 9/58 درصد تفسیر کنند. چهار متغییر شامل نرخ چرای دام در هکتار در فصل چرا (بزمرخز+ بز مو+گوسفند و گاو)، بزمو+گوسفند، تیپ وی ول-مازودار به عنوان مهمترین متغییرها %1/42 واریانس موجود درخاک، در RDA، انتخاب شدند. ویژگی های خاک در تیمار شاهد و تیمار دوم (بز مرخز با شدت کم) از بیشترین شباهت برخوردار بوده و به طور کلی خاک در این مناطق از کوبیدگی کمتر، کربن آلی، ازت، پتاسیم و فسفر بیشتر برخوردار است؛ در مقابل تیمار پنجم با بیشترین شدت چرا و دارا بودن هر چهار نوع دام از بیشترین میزان کوبیدگی و کمترین میزان عناصر غذایی خاک برخوردار است. به طور کلی چرای بز مرخز با شدت کم تاثیر کمتری بر ویژگی های شیمیایی و فیزیکی خاک در جنگل های مورد بررسی داشته و می توان از آن به عنوان گزینه سازگارتر با جنگل-های بلوط زاگرس نام برد.
