بررسی و شناخت وضعیت محلات و تنگناهای توسعه آنها به لحاظ پایداری و توسعه پایدار در شهرها، از مسائلی است که اخیرا در فرهنگ برنامهریزی شهری مطرح شده، اما هنوز در کشور ما جایگاه آن به خوبی طرح نشده است. از اینرو هدف اصلی این پژوهش، سنجش سطح پایداری اجتماعی- اقتصادی در محله قطارچیان شهر سنندج با استفاده از شاخص جاپای بومشناختی است. روش تحقیق در این پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی و با تکیه بر مطالعات کتابخانهای و اسنادی و برداشتهای میدانی است. بدین منظور تعداد 337 پرسشنامه در میان ساکنان این محله 0) نیز روایی پرسشنامهها را تا حد زیادی تأیید میکند. متغیر / توزیع شده است. مقدار ضریب آلفای کرونباخ ( 78 وابسته در این تحقیق، اجزای جاپای بومشناختی (غذا، حملونقل، مسکن و کالای مصرفی) و متغیر وابسته نیز عوامل اجتماعی - اقتصادی (سن، جنس، تأهل و تجرد، سطح درآمد و سطح تحصیلات) است. تحلیل دادهها با استفاده از در دو مرحله صورت گرفته است. ابتدا در مرحلهی اول، تأثیر Beta و ضریب T تحلیل رگرسیونی چندمتغیره، آزمون عوامل اجتماعی- اقتصادی بر تکتک اجزای جاپا بررسی شده و در مرحلهی دوم نیز تأثیر همین عوامل بر جاپای کلی محله بررسی میشود. نتایج نشان میدهد که در میان متغیرهای اجتماعی- اقتصادی، سطح درآمد بیشترین تأثیر را بر جاپای بومشناختی غذا، حمل و نقل و مسکن داشته و سطح سواد نیز بیشترین تأثیر را بر جاپای کالاهای مصرفی در محلهی قطارچیان دارد. به صورت کلی نیز میتوان نتیجه گرفت که پارامترهای متغیر اجتماعی - اقتصادی حدود 83 درصد بر جاپای کلی محلهی قطارچیان تأثیرگذار هستند.
