با گسترش مفهوم توسعه پایدار در سطح بین المللی، دانشمندان مدلهای کمی و کیفی متعددی برای اندازه گیری توسعه پایدار جوامع و شهرها ارائه نمودهاند. یکی از این شاخصها که توجه بیشتری (EFA) را در سطوح آکادمیک، سیاسی و آموزشی به خود جلب کرده، ارزیابی جاپای بوم شناختی است. رشد روز افزون جمعیت شهر ارومیه و در پی آن ازدیاد تعداد وسایل نقلیه درون شهری، مشکل حمل و نقل و ترافیک را به یکی از اصلیترین مشکلات این شهر تبدیل کرده است. هر چند در سالهای اخیر در قالب طرحهای توسعه شهری و نیز طرح جامع ترافیک تدابیری بهمنظور کاهش اثرات این مشکل صورت گرفته، اما تاکنون نتوانسته است موفقیت چندانی در این امر ایجاد کند. بنابراین در این پژوهش سعی شده است تا با روشی توصیفی- تحلیلی و با بهرهگیری از مطالعات کتابخانهای و اسنادی، و نیز با استفاده از مدل جاپای بوم شناختی میزان پایداری هر کدام از شیوههای حمل و نقل شهری در شهر ارومیه مورد سنجش و ارزیابی قرار گیرد. نتایج پژوهش نشان میدهد که بیشترین میزان جاپای بوم شناختی در شهر ارومیه مربوط به مینیبوس ( 0,00055 هکتار) و کمترین مقدار نیز مربوط به موتورسیکلت ( 0,000016 هکتار) میباشد. مقایسه میزان جاپای وسایل حمل و نقل شهری با مقادیر استاندارد نیز حاکی از آن است که به جز اتوبوس، سایر شیوههای حمل و نقلی شهر ارومیه از میزان جاپای بیشتری نسبت به استانداردهای جهانی برخوردارند.
