توسعه دانشگاه در گرو توسعه اعضای هیأت علمی و همکاریهای علمی آنان است که این همکاریها، افزایش تفاهم متقابل اعضا و بهبود فعالیتها و تولیدات علمی را در پی دارد. بنابراین، مطالعه پژوهشی حاضر با رویکرد کیفی و روش پدیدارشناسی تفسیری قصد دارد تا تجارب همنویسااندگی اعضااای هیأت علمی را بهعنوان یک جنبه قابل مشاهده از همکاری علمی مورد بررسای قرار دهد. با اساتفاده از نمونه گیری هدفمند و در نظر گرفتن اشابا نظری داده ها، 21 نفر از اعضاای هیأت علمی در پژوهش مشارکت کردند. داده ها با استفاده از مصااحبه نیمه سااتتاریافته جمعآوری و سپس پیادهسازی و با استفاده از روش اسمیت و آزبورن (2004 ) و نرمافزار MAXQDA 2020 مورد تحلیل قرار گرفت. براساس نتایج پژوهش، دو عامل بازدارنده و مشوق از تجارب هم نویسندگی اعضای هیأت علمی تفسیر گردید. عامل بازدارنده که ناشای از تجارب ناخوشایند اعضای هیأت علمی بود در قالب مضمون افت کیفیت پژوهش و دو زیرمضمون گرایش به کمیگرایی و کسب شهرت علمی و عامل مشاوق ناشاای از تجارب خوشایند اعضای هیأت علمی در قالب مضمون تل یک اجتما علمی و چهار زیرمضمون اعتماد اجتماعی، همافزایی، تقویت گفتمان علمی و ارتقا کیفیت دانشگاه احصا گردید. نتایج پژوهش نشان داد که همنویسندگی ها موجب ارتقا سطح سرمایه اجتماعی در دانشگاه می شوند و متقابلاً سطح این همنویسندگی ها نیز تحت تأثیر عملکرد و بازخورد دانشگاه قرار دارند که تضعیف و یا تقویت آنها را موجب میگردد. پژوهش حاضر توصیه می کند که در راستای ارتقا این همنویسندگی ها ایجاد بسترهای همکاری در دانشگاه و توجه دانشگاه به معیارهای کیفی در پژوهش مورد توجه قرار بگیرد.
