آموزش عالی از مهم ترین مراحل آموزش رسمی به شمار میآید که دارای وظایف و رسالت های متعددی در جهت رشد و پیشرفت نیروی انسانی جوامع است. لذا تحقق این وظایف ورسالت ها نیازمند ابزارهایی همچون برنامه درسی متناسب است. برنامه درسی اصلی ترین عنصر نظام آموزش عالی وبنیادی ترین ابزار برای فراهم آوری دانش، تجربه و مهارت دانشجویان برای عرضه خدمات به جامعه است.د ر ایران نیز د ر برنامه های توسعه سوم و چهارم صریحا بر توسعه بخش خصوصی آموزش عالی کشور تاکید شد و اقد امات جسته گریخته ای همانند تاسیس د انشگاه های غیرانتفاعی، آزاد و د وره های شبانه صورت گرفته است؛ ولی شواهد گویای این مطلب است که با وجود تجربه هایی از این قبیل، آموزش عالی کاملا خصوصی به وجود نیامد ه است و این گونه د انشگاه ها صرفا غیرد ولتی محسوب می شوند . وزارت علوم در تارخ 10/2/1379 آیین نامه ای تحت عنوان «آیین نامه واگذاری اختیارات برنامه ریزی درسی به دانشگاهها» در 13 ماده 4تبصره طراحی و ابلاغ نموده است که اهم اهداف این آیین نامه عبارتند از: الف- انطباق هر چه بیشتر برنامه های درسی با نیازهای جامعه؛ ب - نهادینه کردن برنامه ریزی درسی در دانشگاهها؛ ج- روزآمد شدن برنامه ها با توجه به تحولات دانش بشری؛ د- تناسب بیشتر برنامه های درسی با امکانات و تواناییهای دانشگاهها.در این پژوهش، پژوهشگر درصدد بررسی عوامل موثر بر عدم تحقق نظام برنامه درسی غیرمتمرکز در آموزش عالی از دیدگاه جامعه آماری شامل هیئت علمی دانشکده های دانشگاه کردستان است. بناباین روش های تحقیق بر اساس گرداوری داده ها از نوع توصیفی است.
