این پژوهش با هدف دستیابی به رویکردی در آموزش علوم انسانی، به بررسی شیوه های تدریس موثر در علوم انسانی در دانشگاه های ایران پرداخته است. برای این منظور چگونگی های آموزش استادان بزرگ علوم انسانی و اجتماعی در ایران واکاویده شد- آنانی که اثری ماندگار بر رشته و شاگردان خود داشته اند. برای دستیابی به چگونگی آموزش این استادان بزرگ از روشی غیرمستقیم در پژوهش بهره گرفته شد: تجارب زیستهی استادان کنونی علوم انسانی از حضور در کلاس آن استادان بزرگ در قالب خاطرات آنان بازنمایی گردید. در این بازنمایی از راهبرد پدیدارشناسی تفسیری بهره گرفته شد. در این کار مشارکت کنندگان به صورت هدفمند، انتخاب؛ و فرآیند گردآوری داده ها به روش مصاحبه تا رسیدن به اشباع نظری ادامه یافت. با تفسیر نتایج، پژوهشگران به راهبردی دست یافتند که می تواند گونه ای از راهبرد تعاملی-توضیحی در تدریس باشد. در این راهبرد، اساتید بزرگ، خود، دو گونه راهبرد داشته اند: راهبرد ساختاری (کلاس درسی منظم و مشارکتی) و راهبرد فرایندی (با آموزش در سه گام آموزنده و کاربردی و انتقادی). این راهبردها برای رسیدن به آرمان هایی بوده که آن استادان داشته اند: یادگیری دانش نظری، توان تحلیل و نقادی، و برخوردارشدن شاگردان از منش آکادمیک. اجرای این راهبرد تدریس خود نیازمند برخورداری استاد از دو ویژگی است: دانش منسجم و روزآمد و کم نظیر، و مهارت اجتماعی بالا در تعامل با شاگردان.
