مدرنیته، خواه به عنوان یک فرایند و خواه به عنوان تجربه ای از زندگی، از غرب به سایر نقاط جهان گسترش پیداکرد و همه ی جوامع به نحوی این شیوه ی زیستن را تجربه کردند. اما به نسبت شرایط اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی، هر یک از جوامع، این تجربه را به شکلی متفاوت از سر گذراندند. به-همین دلیل سخن از مدرنیته های متفاوت است و وجود این تفاوت هاستکه مطالعه ی مدرنیته را برای پژوهشگران اجتماعی قابل توجه ساخته است. ما نیز در این پژوهش به قصد مطالعه ی تجربه ی زندگی مدرندر کردستان، به کمک فرمی ادبی به اسم شعر دو مفهوم «تجربه ی شوک» و «حیات ذهنی» را به کار گرفتیم. با این پیش فرض که تجربه ی شوک به عنوان واکنشی به مدرنیته بر حیات ذهنی شاعران تأثیر گذاشته و بر نحوه ی بازآفرینی آن در اشعار موثر واقع شده است. در مقابل، حیات ذهنی جدید نیز واکنش های بعدی فرد را شکل داده است. این پژوهش، به روش کیفی و با مطالعه ی سه اثر ادبی از شاعران جوان کرد(موسوم به شاعران نسل چهارم) انجام شد. «عه کسێکی ته واو قه د له مردنم» از جمال ملایی، «کراسه که م ببوره» از فاطمه فرهادی و«که ڕاکه» از رضا علی-پور، با روش تاریخ گرایی نوین مطالعه شدند. در نهایت به این نتیجه رسیدیم که فرم ادبی شعر، اثری تاریخی است و امری منتزع شده از شرایط فرهنگی و اجتماعی زمان خود نیست و بر اساس مضامین عمده ای همچون؛ نیهیلیسم، شکست نسلی، شکست عشق رمانتیک،ابتذال زندگی روزمره، دگرگونی ارزشی، کالایی شدن گسترده و بن بست اجتماعی و فردی، که در اشعار مشاهده کردیم، تجربه ی این شاعران و جامعه شان را از زندگی مدرن، تجربه ای استوار بر دامنه ی وسیعی از شوک ها یافتیم که هر یک زمینه های تاریخی خاص خود را دارد.
