امروزه شهرها عالی ترین تجلی کالبدی و عملکردی عصر مدرن قلمداد می شوند و خواسته یا ناخواسته زمینه های گسترش حوزۀ عمومی را فراهم می اورند. در این میان پارک ها به عنوان بخشی از فضاهای عمومی شهری، به رغم نقش که در گسترش قلمرو عمومی جامعه دارند، چندان مورد توجه نگرفته اند و ظرفیت های آنها بلااستفاده مانده اند. گفتنی است ترمیم و ارتقای فنی این نوع فضاها تجربه ای امیدبخش برای مشارکت های اجتماعی، اقتصادی، کالبدی و زیبایی شناختی به منظور بازسازی محیط شهری مطبوع و کارآمد و رشد فعالیت های فراغتی به ارمغان می آورد. هدف این مقاله به پرسش گرفتن ماهیت توسعه، از طریق ترمیم و بازسازی پارک های سطح منطقه 18 می باشد، تا ضمن شناساندن اثرات ابعاد مختلف بازسازی پارک ها، راهکارهایی مناسب برای تقویت تأثیرات مثبت و در عین حال تعدیل تأثیرات منفی ارایه نماید. اطلاعات مطالعۀ کیفی حاضر از طریق مصاحبه عمیق، مشاهدۀ مشارکتی و قدم زدن عرضی در میدان مورد مطالعه گردآوری شده و از روش نظریۀ مبنایی برای تحلیل داده ها استفاده شده است. در مجموع اطلاعات جمع آوری شده در قالب 36 مفهوم، 7 مقولۀ عمده و یک هسته مرکزی کدگذاری و تحلیل شده-اند. هفت مقولۀ عمده عبارتند از: تعاملات اجتماعی، امنیت اجتماعی، بهداشت جسمس و روانی، دسترسی به تسهیلات، انسجام شهروندی، رونق اقتصادی وبهبود وضعیت زیست محیطی. در این مطالعه مقولۀ نهایی که همان هستۀ مرکزی می باشد «ارتقلی کیفیت زندگی شهروندان» است. هستۀ مرکزی مورد اشاره در قالب یک مدل مبنایی در قالب شرایط علی، راهبردها و پیامدها ارایه شده است.
