امروزه با توسعه و گسترش شهرها و تبدیل اراضی مزروعی پیرامون شهرها به سطوح پوشیده از عناصر نفوذناپذیر و درنتیجه، افزایش حجم رواناب، دبی اوج و کاهش کیفیت آب، تشدید سیلاب و آبگرفتگی و در پی آن افزایش هزینههای نگهداری شهر و خسارات جانی و مالی بیشتر و همچنین کاهش نفوذ آب به سفرههای زیرزمینی، موضوع مدیریت روانابهای شهری بیشازپیش موردتوجه قرارگرفته است. از سوی دیگر رشد جمعیت شهری باعث تولید مقدار زیادی مواد حاوی انواع آلودگیهای خطرناک میگردد که وجود این مواد در آبراههها و روانابهای شهری بهصورت یک مشکل جدی برای سلامتی جانداران و محیطزیست مطرح هست. رویکردهای نوینی چون بهترین شیوههای از روشهای مدیریت و کنترل رواناب شهری است که میتوان در مناطق درحالتوسعه یا (LID) و روشهای توسعه کم اثر (BMPs) مدیریت که توسط آژانس حفاظت (SWMM) توسعهیافته به کاربرد و توسعه را با کمترین اثرات منفی بر روی این مناطق پیش برد. در این تحقیق مدل شیب و جهت ،DEM برای تهیه نقشههای GIS ارائهشده است برای مدلسازی هیدرولوژیکی و هیدرولیکی و مدل (EPA) محیطزیست آمریکا زیر حوضهها، کاربری اراضی و همچنین آنالیزهای مکانی مورداستفاده قرارگرفته. در تحقیق حاضر به بررسی شش نمونه از ابزارهای توسعه کم اثر که یکی از روشهای نوین در کنترل روانابهای شهری است و همچنین مقایسه دبی پیک سیلاب در زمان قبل و بعد از توسعه شهر در قسمتی از حوضه آبریز رودخانه دیوبن در شهر همدان پرداختهشده است. با ارائه سناریوهای مختلف ملاحظه شد که بعد از توسعه شهر دبی بپک سیلاب و همچنین آلودگی در حوضه افزایش پیداکرده و در بین ابزارهای توسعه کم اثر پشتبام سبز و بشکه باران به ترتیب بیشترین اثر در کاهش رواناب خروجی و آلودگی در حوضه را داشتند.
