جمیل بهرامی

امروزه با توجه به توسعه صنعتی و افزایش جمعیت، نیاز روز افزون به منابع آب احساس می گردد. در همین راستا برای رفع نیازهای مختلف از جمله، کشاورزی(90%)، صنعت(4%) و نیازهای شهری(6%) از منابع آب استفاده می شود و همچنین گرم شدن کره زمین، تغییرات اقلیمی و کمبود نزولات جوی در کشور، از دلایل کاهش سطح ایستابی منابع آب سطحی شده است. این مسئله باعث گردیده که مصرف کنندهگان به فکر تامین نیازهای آبی خود از منابع آب زیر زمینی باشند. اگرچه استفاده از آب زیر زمینی گستره فراوانی دارد، اما بسیاری از مشترکان درک بسیار اندکی از منشا و محل اولیه، چگونگی تهیه، تولید، تصفیه، انتقال و تحویل آب، و مراحل حصول اطمینان از سلامت و قابلیت آشامیدن آن دارند. برداشت از این منابع چون اکثراً در کنترل افراد غیر مسئول است به طور بی رویهای انجام می گیرد بدون آنکه آگاه باشند که چه ضربه بزرگی به طبیعت و اکو سیستم منطقه وارد می کنند. سطح آبخوان های زیر زمینی با برداشت بی رویه به شدت رو به کاهش است و این نشان دهنده این موضوع است که میزان برداشت از منابع آب زیر زمینی بیشتر از میزان تغذیه طبیعی آبخوان است و آبخوان با بیلان منفی مواجه می شود، این مسئله باعث ایجاد مشکلات زیادی از جمله : نشست زمین، کاهش کیفیت آب، تداخل آب شیرین با آب شور، خشک شدن چشمه های طبیعی و از بین رفتن منابع آب جهت مصرف آینده گان می شود که به طور مستقیم یا غیر مستقیم زندگی انسانها را متاثر خواهد کرد. هدف از مدیریت آب های زیر زمینی معمولاً طولانی تر کردن مدت استفاده از منبع و حفظ کیفیت آن است، به گونه ای که آب مازاد مصرف، در داخل زمین ذخیره شود تا در هنگام کمبود آب، برای برآورد کردن نیازها از منبع خارج شود. ذخیره آب در زیر سطح زمین با تغذیه مصنوعی، در صورت امکان، راه حلی کارآمد و مناسب از نظر جنبه های زیست محیطی برای ذخیره آب است. در چنین شرایطی تغذیه مصنوعی آبهای زیر زمینی از مهمترین راهکارهای مدیریتی است(Mandal and singh)[8]. موفقیت طرحهای تغذیه مصنوعی مستلزم جمع آوری و تکمیل داده ها و اطلاعات بسیار زیادی است و نخستین پیش شرط برای احداث طرح تغذیه مصنوعی، شناسایی محل مناسب است (Kalantari)[9]. شناسایی محل مناسب جهت تغذیه مصنوعی مستلزم جمع آوری اطلاعات، دسته بندی آنها و شناسایی دقیق محل می باشد که شامل میزان نفوذ پذیری خاک، جنس خاک، ضریب هدایت ه