امروزه کاهش هزینه ها و بهبود دسترسی به خدمات سلامت، به عنوان یک مسأله مهم در سیستم های زمان بندی بیماران سرپایی مطرح می شود. در اکثر مطالعات در زمینه زمان بندی بیماران سرپایی برای ساده سازی مساله، بسیاری از عوامل موثر بر زمان بندی را نادیده گرفته اند. در حالی که این عوامل در عمل اجتناب ناپذیر بوده و در نظر نگرفتن آنها موجب کاهش کارایی سیستم های زمان بندی می گردد. بنابراین در تحقیق حاضر با در نظر گرفتن برخی از این عوامل سعی در بهبود کارایی سیستم های زمان بندی بیماران سرپایی می شود. در این پژوهش هدف بهبود رضایت بیماران و پزشک است به طوری که رضایت بیماران با کاهش زمان انتظار آنها و رضایت پزشک با کاهش زمان های بیکاری و اضافه کاری وی حاصل می شود. در این تحقیق، مسأله زمان بندی بیماران سرپایی با در نظر گرفتن وقت نشناسی بیمار، تأخیر و وقفه کاری پزشک، لغوهای بی خبر و بیماران سرزده مدل سازی و حل می شود. این مدل تصادفی سعی دارد، مجموع وزین زمان انتظار بیماران و زمان بیکاری و اضافه کاری پزشک را کمینه سازد. مدل غیرخطی مسأله با استفاده از تقریب میانگین نمونه، خطی سازی شده سپس از طریق الگوریتم دقیق تجزیه بندرز، برای تعیین برنامه زمانی بهینه سراسری حل می شود. نتایج حاصل از مدل، نمایانگر این است که فواصل بین قرار ملاقات ها در ابتدای شیفت کاری، باید زیاد و در انتهای جلسه کوتاه در نظر گرفته شود و همچنین بخش عمده هزینه تابع هدف مربوط به انتظار بیماران است و بیکاری پزشک کمترین سهم را به خود اختصاص می دهد.
