پژوهش حاضر به منظور بررسی تغییرات کاربری اراضی به عنوان یکی از فاکتورهای انسانی مؤثر بر دمای سطح زمین در بخش مرکزی شهرستان سنندج انجام شد. با استفاده از روش طبقه بندی نظارت شده - الگوریتم حداکثر احتمال، نقشه کاربری اراضی به پنج طبقه اراضی کشاورزی، بایر، شهری، پوشش گیاهی و آب طبقه بندی شد. دمای سطح زمین در یک بازه زمانی 19 ساله با استفاده از الگوریتم سبال مورد بررسی قرار گرفت. تجزیه و تحلیل کاربری اراضی در محدوده مورد مطالعه نشان داد که مناطق شهری، اراضی کشاورزی و پوشش های گیاهی و آبی طی سال های 2000 تا 2019 روند افزایشی و اراضی بایر روند کاهشی داشته است. حداقل میزان دمای سطح زمین در سال های 2000 و 2019 به ترتیب از 15/6 درجه سانتی گراد به 26/5 درجه سانتی گراد رسیده است. همچنین در طول دوره 19 ساله (2019-2000) حداکثر دما 17/2 درجه سانتی گراد افزایش یافته است. بیشترین دمای سطحی در هر دو سال متعلق به اراضی بایر بوده است. دمای سطح زمین در مناطق شهری نسبت به اراضی بایر کمتر بوده و باعث شکل گیری جزایر سرد شهری شده است. پوشش های گیاهی و آب در سال های مورد مطالعه کمترین دمای سطحی را به خود اختصاص داده اند. تبدیل پوشش گیاهی به اراضی بایر باعث افزایش دمای سطح زمین شده است که این امر نشان دهنده تأثیر کاربری اراضی بر اقلیم خرد منطقه دارد. تکنیک سنجش از دور از نظر کارآیی، به ویژه در کاهش زمان تجزیه و تحلیل کاربری اراضی، مؤثر بوده و ابزار مفیدی برای ارزیابی تأثیر کاربری اراضی بر دمای سطح زمین است.
