هیمن شهابی

زمین لغزش ها از جمله بلایای طبیعی هستند که سالانه خسارت های مالی و جانی زیادی را در کشور ایجاد می کنند. شناخت مناطق پرخطر می تواند در کاهش خسارت ها و تصمیم گیری در سیاست های توسعه اراضی مؤثر باشد. هدف این مطالعه، پهنه بندی خطر زمین لغزش محدوده جاده ارتباطی سنندج-کامیاران در استان کردستان می باشد. در این پژوهش، پهنه بندی خطر زمین لغزش با استفاده از دو مدل تابع شواهد قطعی (EBF) و شواهد وزنی (WOE) انجام شد. ابتدا، 79 زمین لغزش با استفاده از پیمایش میدانی شناسایی شد. سپس، این نقاط به طور تصادفی به منظور تهیه مدل و اعتبار سنجی به ترتیب به دو گروه، گروه آموزش (70 درصد، 55 نقطه) و گروه اعتبارسنجی (30 درصد، 24 نقطه) تقسیم شدند. در این مطالعه با توجه به مطالعات قبلی و شرایط منطقه، فاکتورهای درصد شیب، جهت شیب، ارتفاع، فاصله از رودخانه، تراکم رودخانه، فاصله از گسل، فاصله از جاده، کاربری اراضی، جنس خاک، انحنای شیب، لیتولوژی، شاخص تفرق پوشش گیاهی ((NDVI، شاخص توان آبراهه (SPI) و شاخص رطوبت توپوگرافی (TWI) برای پهنه بندی پتانسیل خطر زمین لغزش در نظر گرفته شدند. همچنین، با استفاده از منحنی ویژگی عملگر نسبی (ROC)، عملکرد هر دو مدل بررسی شد. نتایج تحلیل منحنی ویژگی عملگر نسبی نشان داد که مدل های WoE و EBF به ترتیب دارای مقدار AUC برابر 89/0 و 79/0 می باشند؛ بنابراین مدل WoE نسبت به EBF دارای بالاترین مقدار AUC بوده و بهترین مدل برای پهنه بندی پتانسیل خطر زمین لغزش در آینده در منطقه مورد مطالعه می باشد. در نهایت نتایج مطالعه نشان داد که الگوریتم های پیشرفته داده کاوی بنا به ساختاری که دارند از دقت کافی در پیش بینی مکانی حرکات دامنه ای در منطقه مورد مطالعه برخوردار هستند. همچنین می تواند گفت که دستیابی به یک نقشه پیش بینی مکانی دقیق و معقول می تواند به مدیران و برنامه ریزان شهری در شناسایی مناطق حساس به وقوع زمین لغزش جهت مدیریت بحران نواحی مستعد کمک شایانی بنماید