سیستم تعیین موقعیت جهانی (Global Positioning System) یک سیستم ماهواره ای تعیین موقعیت است که موقعیت و اطلاعات زمانی را برای هر کاربری که در یک فضایی که دید مستقیم حداقل به چهار ماهواره داشته باشد را فراهم می کند. این سیستم توانمندی های زیادی در زمینه های نظامی، تجاری، مهندسی و علمی را به کاربران می دهد. این سیستم متعلق به دولت آمریکاست و استفاده از آن برای کسانی که گیرنده آن را داشته باشند رایگان است. سیستم تعیین موقعیت جهانی در سال 1973 شکل گرفت و بر پایه سیستم های تعیین موقعیت مشابه و برای مرتفع کردن مشکلات آنها شکل گرفت. ابتدا این سیستم با 24 ماهواره اولیه شروع به کار کرد و به طور کامل در سال 1994 عملیاتی شد. دقیق ترین سیگنال این سیستم مختص کاربردهای نظامی است و در دسترس کاربران شهری نیست. در اوایل سیگنال های مربوط به کاربردهای شهری نیز دچار selective availability یا دسترسی دلخواه بودند. به این معنی که این سیگنال ها به طور عمدی مورد دستکاری قرار می گرفتند تا دقت کافی را نداشته باشند. هر یک از ماهواره های GPS سیگنال هایی را به صورت ممتد به سمت زمین ارسال می کنند. گیرنده ها این سیگنال را دریافت و فاصله ماهواره تا گیرنده را با دانستن زمان های ارسال و دریافت محاسبه می کنند. گیرنده در فاصله محاسبه شده از ماهواره در هر جهتی می تواند قرار گرفته باشد، بنابراین برای به دست آمدن مختصات سه بعدی گیرنده می بایست حداقل فاصله گیرنده تا سه ماهواره محاسبه شود. نکته دیگری که در این بین وجود دارد آن است که ماهواره های سیستم GPS مجهز به ساعت های اتمی بسیار دقیق و در عین حال بسیار گران قیمت هستند که تجهیز گیرنده ها به چنین ساعت هایی امکان پذیر نیست. لذا ساعت گیرنده نسبت به ساعت ماهواره دارای خطایی می باشد که مجهول است و میبایست پیدا شود. برای یافتن این خطا به یک مشاهده اضافی نیاز است. پس در مجموع برای یافتن مختصات نقطه حداقل به وجود 4 ماهواره در آسمان گیرنده نیاز است. البته در برخی کاربردهای GPS صرفاَ ساعت دقیق سیگنال ها مد نظر است و برای تنظیم زمان از آن استفاده می شود.
