فعالیت های بدون برنامه انسان در محیط، مخاطرات و خسارات مختلفی را به دنبال دارد که هرکدام از این مخاطرات جنبه های اجتماعی متعددی را در پی دارند که می توان آثار و عواقب فاجعه آمیز آن ها را به کمک برنامه ریزی های از پیش و آمادگی برای انجام اقدامات اضطراری کاهش داد. پژوهش حاضر توسعه شهری کامیاران را با رویکرد محیطی و مخاطره شناسی مبتنی بر اعمال مناطق ممنوعه ژئومورفولوژیکی بررسی می کند. با این هدف و در یک رویکرد سیستمی، متغیرهای محیطی شامل پارامترهای زمین شناسی( لیتولوژی و گسل)، پارامترهای مورفولوژیک( شیب، جهت شیب و ارتفاع)، پارامترهای هیدرومورفولوژیک(رودخانه) و پارامترهای انسانی(کاربری اراضی و فاصله از نقاط شهری و جمعیتی) در سطح محدوده مطالعاتی بررسی شده و بر مبنای استانداردهای موجود و نیز شرایط منطقه مطالعاتی، مناطق ممنوعه مشخص شدند. در مرحله بعد نواحی و پهنه های باقی مانده محدوده مطالعاتی با استفاده از مدل های منطق فازی و ANP به رده های مناسب و بسیار مناسب طبقه بندی شدند. نتایج حاصل نشان داد که 4/61 کیلومتر مربع معادل 5/37 درصد از محدوده مطالعاتی با توجه به استانداردها و شرایط موجود منطقه ممنوعه می باشد که غالبا منطبق بر قسمت های شمالی و شمال شرقی کامیاران می باشد. از کل مساحت مورد بررسی نیز 5/26 درصد در پهنه مناطق بسیار مناسب قرار دارد که غالبا در قسمت جنوب غربی قرار دارد و بنابراین با توجه به مساحت کنونی شهر کامیاران، قسمت جنوب غربی پهنه شهری، فضای بهینه توسعه را برای چندین سال آینده مبتنی بر حرکت در مسیر کم خطر در اختیار دارد. به عنوان نتیجه نهایی می توان گفت که پژوهش حاضر مبتنی بر اعمال مناطق ممنوعه و نگرش سیستمی آن زمینه ای برای مدیریت فضایی کارای توسعه های سکونتگاهی و به ویژه شهری و پیراشهری می باشد.
