تغییر کاربری اراضی مرتعی یکی از مهم ترین تهدیدات اکوسیستم های مرتعی است که این تخریب و تغییر کاربری اراضی می تواند اجزای اکوسیستم ها را تحت تأثیر قرار دهد و حفاظت از این اکوسیستم ها را با مخاطراتی مواجه کند. هدف از انجام این پژوهش بررسی اثر تغییر کاربری و مقایسه ترکیب و تنوع گیاهی در مراتع و دیمزارهای رها شده ی سه منطقه کیلک، صلوات آباد و سراب قامیش، در شهرستان سنندج بود. بدین منظور در هر کاربری 3 ترانسکت به طول 100 متر بصورت تصادفی در منطقه مستقر و بر روی هر ترانسکت 10 پلات یک متر مربعی با فاصله 10 متر انتخاب شد، که در مجموع تعداد 180 پلات (90 پلات در دیمزار رهاشده، 90 پلات در مرتع) برداشت گردید. در هر پلات درصد پوشش گیاهی کل، درصد خاک لخت، درصد سنگ و سنگریزه و لاشبرگ گیاهی و همچنین درصد پوشش مربوط به هر گونه اندازه گیری و ثبت شد. با استفاده از نرم افزارPAST شاخص های مربوط به غنا، تنوع و یکنواختی محاسبه گردید. به منظور مقایسه آماری هر یک از پارامترها از آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون دانکن در نرم افزار SPSS استفاده شد. نتایج نشان داد که از مجموع 116 گونه جمع آوری شده، تعداد 61 گونه در دو کاربری مشترک بودند و 37 گونه در اراضی مرتعی وجود داشتند که در اراضی تبدیل شده یافت نشدند و در عوض 18 گونه جدید در اراضی رها شده ظهور یافته بودند که در مراتع همجوار وجود نداشتند. نتایج نشان داد که بین شاخص های غنا و تنوع در دو کاربری اختلاف معنی دار وجود داشت اما در شاخص یکنواختی این اختلاف معنی دار نبود. همچنین نتایج آنالیز واریانس نشان داد که بین پارامتر های پوشش گیاهی، سنگ و سنگریزه و لاشبرگ در مرتع و دیمزار رها شده در سطح 5 درصد اختلاف معنی داری وجود داشت اما در پارامتر خاک لخت این اختلاف معنی دار نبود. تولید گیاهی در دو کاربری مرتع و دیمزار رها شده از اختلاف معنی داری برخوردار نبود. بطور کلی نتایج این تحقیق نشان داد که تغییر کاربری مرتع به اراضی کشاورزی باعث کاهش غنا، تنوع و یکنواختی در این اراضی شده است و گسترش فعالیت های کشاورزی بر روی اکوسیستم های مرتعی می تواند تغییر در ترکیب گونه ای و هجوم گراس-های یکساله و غیر خوشخوراک و کاهش گیاهان با ارزش مرتعی و علوفه ای را در پی داشته باشد.
