این تحقیق به منظور بررسی اثر تغییر کاربری مرتع بر عملکرد اکوسیستم و ویژگیهای فرسایشپذیری خاک با استفاده از روش LFA در مراتع سنندج انجام شد. ابتدا دو چشمانداز مرتع دست نخورده و دیمزار رها شدهی همجوار مشخص شد. براساس روش LFA، در هر چشمانداز سه ترانسکت 50 متری در جهت شیب مستقر و در طول هر ترانسکت، قطعات اکولوژیکی بر اساس فرم رویشی بوتهای، گراس، فورب، ترکیبی (ترکیبی از قطعات اکولوژیکی بوته، گراس و فورب) و فضای بین قطعات مشخص شد. از هر قطعه به صورت تصادفی 5 تکرار تعیین و 11 پارامتر سطح خاک برای هر تکرار اندازهگیری شد. برای اندازهگیری پارامترها از نرمافزار LFA و برای مقایسهی لکهای اکولوژیکی دو چشمانداز، از آزمون T جفتی استفاده شد. نتایج نشان داد در چشمانداز مرتع دست نخورده از لحاظ شاخص پایداری، بوته و از لحاظ شاخص چرخهی عناصر و نفوذپذیری، فرم گراس دارای بیشترین مقدار بود، ولی در چشمانداز دیمزار رها شده از نظر هر سه شاخص، قطعه ترکیب بیشترین مقدار را داشت. مقایسهی شاخص پایداری، نفوذپذیری و چرخهی عناصر غذایی کل نشان داد که مرتع دست نخورده از لحاظ هر سه شاخص بیش از دیمزار رها شدهاست؛ به عبارتی، تغییر کاربری باعث کاهش عملکرد اکوسیستم و افزایش پتانسیل فرسایشپذیری خاک شده است. بنابراین برای جلوگیری از کاهش عملکرد اکوسیستم، هدررفت و فرسایش خاک، بایستی بیش از پیش از تبدیل مرتع به دیمزار با جدیت بیشتر جلوگیری شود.
