هدف پژوهش حاضر، امکان مداخله و تغییر در وضعیت طرد اجتماعی هه ورامی های شهر مریوان به عنوان گروهی اقلیتْ در شهر مریوان است. در این راستا، از رویکردی که در درون سنت فکری فرانسه (وجه رابطه ای) جای می گیرد و با استفاده از نظریات و مفاهیم بوردیو، جهت شرح فضای اجتماعی شهر و منازعات درون آن و همچنین از نظریات سیلور که در قالب سه پارادایم (انسجام، تخصصی شدن و انحصار) به مبحث طرد می پردازد، سود جسته ایم. روش مورد استفاده ی ما مردم نگاری انتقادی است. بر این اساس در سه بافت موقعیتی که در نتیجه ی مهاجرت هه ورامی ها به شهر، منجر به ظهور سه گفتمان در بافت اجتماعی شهری شده است، مسأله ی طرد اجتماعی را مورد بحث قرار دادیم. در بافتِ موقعیتی اول که با مهاجرت کم و افول سیستم ارباب-رعیتی مشخص می گردد، با عدم مسأله شدن طرد (گفتمان انسجام) مواجه هستیم. ظهور و گسترش شهرگرایی، مهاجرت بی رویه و اهمیت بازار، ویژگی های موقعیت دوم و تسلط گفتمان بازار است؛ که بیشترین تجربه ی طرد در این موقعیت دیده می شود. موقعیت سوم که تجربه ی جوانان را بیشتر مدنظر قرار می دهد؛ با ویژگی های فرهنگ شهری، شرکت در انجمن ها، افزایش تحصیلات و تبادلاتِ فرهنگی با کردستان عراق مشخص می شود، گفتمانی را شکل می دهد که تأکید اصلی اش بر هویت شهری-کُردی است. یافته های تحقیق نشان می دهد که هه ورامی ها از سوی سورانی ها در میدان های اجتماعی و فرهنگی طرد می شوند (به مثابه تصاحبِ تمایزاتشان) و واکنش هه ورامی ها نیز تمایزگذاری میان خود و سورانی ها از طریق معاشرت ها و فعالیت های درون گروهی است؛ که البته باتوجه به سه گروه سنی (جوان، میان سال، کهن سال) و چهار منطقه ی مهاجرتی (هه ورامان تخت، لهون، ژاورود و شامیان) تجربیات آن ها متفاوت است. بیشترین تجربه ی طرد اجتماعی در میان هه ورامی های مناطق تخت و لهون و در گروه میان سال دیده می شود. نادیده گرفتن و به خودبستنِ تمایزات هه ورامی ها (فرهنگی و اجتماعی) از سوی سورانی ها و بُرد هه ورامی ها در میدان اقتصادی و به تبع مغلوب شدن شان در میدان های فرهنگی و اجتماعی را می توان از دلایل اصلی طرد دانست.
