امروزه تاکید بیش از حد بر حرکت سواره و حل مسایل مختلف آن و غفلت از ساماندهی و برنامه ریزی برای حرکت پیاده، یکی از نقایص شهرسازی معاصر محسوب می شود. در چند دهه اخیر، در نتیجه اوج گیری و حاد شدن مشکلات شهری مانند آلودگی محیط، دشواری رفت و آمد، انحطاط مراکز تاریخی شهرها، افول ارزش های بصری و ... واکنش گسترده ای را علیه سلطه حرکت موتوری و کاهش تحرکات پیاده در جهان به وجود آمده،که در قالب نهضتی به نام پیاده گستری نمود پیدا کرده است. هدف این جنبش علاوه بر ارتقاء سیمای کالبدی مراکز شهری ارتقاء کیفیت زندگی شهروندان و رفتار اجتماعی آنان است. مرکز شهر سنندج به عنوان یگانه مرکز شهر هم از لحاظ تاریخی-نمادی و هم از لحاظ عملکردی از ارزشهای فراوانی نزد شهروندان سنندجی برخوردار است. این مرکز توسط خیابانهای چلیپایی دوره پهلولی اول تعریف می شودکه متأسفانه در سالهای اخیر به دلیل برنامه ریزی های نادرست و ناکارآمد به مرکزی برای تلاقی حرکتهای ترافیک سواره و در نتیجه تولید آلودگی های صوتی و هوا تبدیل شده است. این امر باعث شده تا ارزشهای آن روزبه روز رو به افول بگذارد. نوشته ی حاضر بر آن است که با روش توصیفی-تحلیلی از طریق نظرسنجی از مردم، مطالعات میدانی-کتابخانه ای و تحلیل داده ها با نرم افزار هایی مانند Spss / Excel به سنجش امکان ایجاد مسیرهای پیاده از دیدگاه مردم در مرکز شهر سنندج بپردازد. یافته های تحقیق نشان می دهد که ساختار فضایی-کالبدی شهر، به ویژه مزیت های مکانی مرکز شهر، به همراه نظر سنجی مردم ضرورت پیاده راه سازی را به منظور تقویت هویت محدوده مرکزی شهر و پویایی فضایی- کالبدی و عملکردی آن متبلور می سازد. البته شایان ذکر است که ضرورت پیاده مداری مرکز شهر باید به صورت تدریجی و با تدارک سایر الزمات اجرایی و مطابق نتایج حاصل از رتبه بندی قابلیت های خیابان های موجود برنامه ریزی و طراحی شوند.
