هدف: افزایش طول عمر، کیفیت زندگی و توانایی فرد برای زندگی مستقل را تحت تاثیر قرار داده و او را نیازمند مراقبت وحمایت دیگران می نماید. بنابراین برنامه ریزی مناسب جهت روبرو شدن با این وضعیت در آشیانه خالی ضروری به نظر می رسد. این پژوهش با هدف بررسی اثربخشی درمان گروهی شناختی رفتاری بر کاهش افسردگی و افزایش امیدواری سندرم آشیانه خالی شهر قروه است. روش: جامعه آماری را کلیه مردان و زنان شهرستان قروه که فرزندانشان آنها را ترک نموده اند و از آنها جدا شده اند را شامل م یشود. حجم نمونه 24 نفر با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شد. به منظور جمع آوری داده ها از پرسشنامۀ افسردگی بک BDI- II و پرسشنامۀ امیدبه زندگی اشنایدر و همکاران استفاده شد. این پژوهش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون پس آزمون با گروه کنترل است. جهت تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون تحلیل کوواریانس) استفاده شد. یافته ها: یافت ههای به دست آمده نشان داد که میانگین نمرات افسردگی در پس آزمون گروه آزمایش به طور معنا داری از میانگین نمرات پس آزمون در گروه کنترل پایین تر است، و میانگین نمرات امید به زندگی در پس آزمون گروه آزمایش به طور معناداری از میانگین نمرات پس آزمون در گروه کنترل بالاتر است. نتیجه گیری: درمان گروهی شناختی رفتاری در کاهش افسردگی و افزایش امید به زندگی سندرم آشیانه خالی مؤثر است.
