این پژوهش با هدف بررسی تأثیر تجارت، فناوری و گردشگری بر مصرف منابع طبیعی در کشورهای توسعهیافته و در حال توسعه انجام شده است. برای این منظور، از داده های 30 کشور منتخب در حال توسعه وتوسعهیافته طی دوره زمانی 2024-2000 و با استفاده از روش دادههای ترکیبی به تحلیل همزمان سه متغیر تجارت، فناوری و گردشگری بر ردپای مواد استفاده شده است. نتایج نشان میدهد که تجارت بهطور معنادار اثر مثبت بر افزایش ردپای مواد داشته و موجب فشار بیشتر بر منابع طبیعی شدهاست. در مقابل، گردشگری اثری منفی و و غیرمعنادار بر ردپای موادداشته و تاثیر قابل توجهی در کاهش یا افزایش فشار بر منابع طبیعی نداشته است. همچنین فناوری نقشی تعدیلکننده ایفا کرده و توانسته است بخشی از اثرات منفی تجارت را کاهش دهد. شدت این اثرات در کشورهای در حال توسعه بهمراتب بیشتر از کشورهای توسعهیافته بوده است؛ بهگونهای که ضعف نهادی و محدودیتهای فناورانه در کشورهای در حال توسعه منجر به بهرهبرداری شدیدتر از منابع شده، در حالیکه سرمایهگذاری در فناوریهای سبز و سیاستهای زیستمحیطی در کشورهای توسعهیافته توانسته است آثار منفی را کنترل کند. یافتهها نشان میدهد که سیاستگذاری هوشمندانه و توسعه فناوریهای پایدار میتواند مسیر دستیابی به توسعه پایدار و حفاظت از منابع طبیعی برای نسلهای آینده را هموار سازد.
