سفر و گردشگری یکی از بزرگ ترین صنایع جهان و سریع ترین بخش در حال رشد است که نقش مهمی در ایجاد شغل و تولید درآمد برای ساکنان یک مقصد و دولت دارد. علاوه بر این، از دیگر مزایای گردشگری از لحاظ تقویت اثرات مثبت، نفوذ در بسیاری از فعالیت های اقتصادی دیگر است. به این ترتیب، توسعه گردشگری و تاثیر آن بر رشد اقتصادی به عنوان یک ابزار مثبت برای ترویج رشد اقتصادی به طور گسترده ای به رسمیت شناخته شده است. همچنین توسعه گردشگری می تواند نیروی تعدیل کننده نابرابری درآمدی در بین مناطق توسعه یافته و توسعه نیافته باشد، به طوری که با افزایش ارزش افزوده بخش خدمات به طور مستقیم باعث افزایش GDP می شود. با افزایش درآمد سرانه که در نتیجه ایجاد مشاغل و فرصت های شغلی جدید توسط این صنعت در این گونه مناطق به وجود آمده است؛ سبب کاهش نابرابری های درآمدی در مناطق می-شود. هدف این پژوهش بررسی نقش توسعه گردشگری در کاهش نابرابری درآمد منطقه ای در سه بخش جداگانه؛ اول: مناطق پنج گانه جغرافیایی کشور، دوم: مناطق توسعه یافته، کمتر توسعه یافته، توسعه نیافته و سوم: 31 استان ایران، می باشد. برای تخمین مدل های ارائه شده از رگرسیون داده-های تابلویی پانل با نرم افزار stata برای دوره زمانی 1393-1385 استفاده شده است. براساس نتایج به دست آمده، بین توسعه گردشگری و نابرابری درآمدی در مناطق و سطح کل استان های کشور، رابطه معنی دار و بالقوه ای وجود دارد، و در بازه ی زمانی مذکور توسعه صنعت گردشگری باعث کاهش نابرابری درآمدی منطقه ای در بین مناطق و استان ها شده است، البته با توجه به نتایج آزمون ها اثر مثبت توسعه گردشگری در بین مناطق توسعه یافته و کمتر توسعه یافته و توسعه نیافته مشهود تر است، یعنی درجه اثرگذار توسعه گردشگری بر تولید ناخالص داخلی در مناطق توسعه نیافته به نسبت، بیشتر از اثر آن در مناطق توسعه یافته بوده است. هم چنین افزایش درآمد در مناطق مختلف در پی افزایش تولید ناخالص داخلی، توام با توسعه گردشگری بوده است.
