آرسنیک در ترکیبات مختلف آلی و معدنی، موجب ایجاد سمیت در موجودات آبزی می شود. نانوذرات هم در آب و هم در رسوبات می تواند با آلاینده های دیگر در تعامل باشد. افزایش تولید و استفاده از نانوذرات با انتشار به محیط آبی می تواند یک تهدید برای موجودات آبزی محسوب می شود. هدف از این مطالعه بررسی سمیت آرسنیک (III) و نانوذرات سیلیس هریک به تنهایی و همچنین به صورت همزمان بر ماهی گورخری (Danio rerio) به عنوان آبزی مدل بود. نتایج به دست آمده از سمیت حاد آرسنیک و نانو ذرات سیلیس به تنهایی با استفاده از نرم افزار EPA Probit Analysis نسخه 5/1 (منتشر شده توسط سازمان حفظ محیط زیست آمریکا) مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. جهت بررسی اثر همزمان متغیرها از طراحی آماری با استفاده از نرم افزار Design Expert نسخه 7 استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد در تیمارهایی با غلظت های 1 تا 5 میلی گرم بر لیتر آرسنیک، پس از گذشت 96 ساعت هیچ تلفاتی مشاهده نشد. در غلظت های 1 تا 100 میلی گرم بر لیتر نانوذرات سیلیس پس از گذشت 96 ساعت تلفات ماهی ها صفر بود. مقدار ضریب تبیین (R2) برای برازش داده های تجربی و داده های بدست آمده از مدل در 24 ساعت، 48 ساعت، 72 ساعت و 96 ساعت به ترتیب 564/0، 496/0، 905/0 و 900/0 به دست آمد که نشان دهنده سازگاری نسبی داده های واقعی و پیش بینی شده توسط مدل است. شرایط بهینه برای نانوذرات سیلیس و آرسنیک (کمترین میزان سمیت همزمان در دامنه غلظت مورد بررسی متغیرها) به ترتیب 19/87 و 7 میلی گرم بر لیتر و مطلوبیت مدل780/0 به دست آمد. با توجه به نتایج حاصل، آرسنیک برای ماهی گورخری سمی است، لذا وجود ماده در غلظت های بسیار پایین در محیط زیست می تواند باعث تلفات شدید جانداران آبزی شود. از سوی دیگر نانوذرات سیلیس به تنهایی سمیت حاد بر گونه مورد مطالعه نشان نداد و به صورت همزمان نیز با افزایش دوز، درجه سمیت آرسنیک تا حدودی کاهش یافت.
