چند (یا چندین) ساحتی بودن «خود»، و نسبت آن با هویت های متکثّر، باعث شده که این مقوله در هر حوزه ای تعریف خاصّی داشته باشد. در روایت های پسامدرن مفهوم «خود» با تکیه بر تلقی پساساختارگرایانه، و با چشم اندازی متفاوت از دوران قبل، به عنوان امری همواره در تعلیق، و مبتنی بر هویت های همواره متکثّر تعریف می شود. این رویکرد ویژه، از مبانی مهم در داستان پردازیِ نویسندگان پست مدرنی چون محمّدرضا کاتب است. در این مقاله، به روش توصیفی ـ تحلیلی، ضمن تبیین تلقی پست مدرنیستی از مفهوم «خود»، و بررسی ریشه های پساساختارگرایانه آن، نقش مقوله تعویق «خود» در داستان پردازی کاتب بررسی و تحلیل می شود. نتایج این تحقیق، نقش مقوله «تعویق و عدم قطعیت «خود»» به عنوان یکی از شگردهای اصلی در داستان پردازی و روایت پردازی در برخی داستان های کاتب را نشان می دهد، چنان که این مقوله امری صرفاً ژرف ساختی نیست و از مهم ترین ابزارهای او به هنگام بازنمایی هویت نویسنده ـ راوی، راوی، راوی ـ کنشگر، شخصیت ها و حتی خود اثر ادبی است، و به صورت های مختلفی چون: شکّ هستی شناختی در اثر عدم تعیّن «خود»، و تکثّر هویت ها در نتیجه تکثّر ذهنیت ها تا تنزل جایگاه فرد به سوژگی، قهرمان زدایی و حتی انسان زدایی نمود یافته است و این مسأله، چالش هایی جدّی برای برخی تعاریف روایت پیشامدرن به وجود می آورد.
