مقالۀ حاضر تلاشی است برای تحلیل تفک ر رنسانس درباره زن و ش یوه ها ی رای ج آن دوره در سرکوب صدای زنانه، آنگونه که در نمایشنامۀ رام کردن زن سرکش اثر ویلیام شکسپیر نمود یافته است. بررسی شرایط فرهنگی حاکم بر دوره رنسانس نشان می دهد که یکی از ویژگی های این دوره تاریخی ، هراس و وحشت مرد از صدای زن است. این هراس، که ریشه در روایت های اساطیری، ادبی و مذهبی غرب دارد، در آثار ادبی این دوره به وضوح نمود یافته است. در این مقاله با بررسی نمایشنامۀ رام ک ردن زن سرکش، تلاش کرده ایم چگونگی سرکوب زن را در این دوره آشکار کرده و نشان دهیم که چگونه شکسپیر با برجسته سازی گفتمان های مردانگی و زنانگی و تناقضات موجود در آن ها در اوایل دوره مدرن، که دوره گذار در تفکر و فرهنگ غرب است، تلاش مرد رنسانس را به باد انتقاد گرفته است . برای تبیین بحث به شیوه ماتریالیزم فرهنگی از متون گوناگون تاریخی و تعدادی از پوسترها ی معاصر استفاده کرده ایم.
