هدف پژوهش حاضر بررسی طرح واره های ناسازگار اولیه در روابط زناشویی به عنوان پیش بینی کننده طلاق می باشد. روش: نمونه شامل 150 زوج متقاضی طلاق و 155 زوج عادی (جمعا 610 نفر) بودند. در این پژوهش برای انتخاب نمونه طلاق از جامعه زوجهای متقاضی طلاق و مراجعه کننده به دادگاه استفاده شد و برای انتخاب نمونه عادی از روش نمونه گیری چند مرحله ای تصادفی استفاده شد. همه زوجهای نمونه به وسیله پرسشنامه طرح واره های ناسازگار اولیه، مورد سنجش قرار گرفتند. یافته ها: در این پژوهش برای تحلیل داده ها علاوه بر روش آمار توصیفی، روش تحلیل تمایز به کار رفت. نتایج به دست آمده فرضیه پژوهش را تایید کرد و نشان داد که طلاق را می توان از روی طرح واره های ناسازگار اولیه پیش بینی نمود. تمام طرحواره ها قدرت پیش بینی معنا دار(001/0 < p) داشتند و در مجموع، طرحواره های بی اعتمادی-بدرفتاری، معیارهای سخت گیرانه و بازداری هیجانی به ترتیب با ضرایب استاندارد 67/0، 57/0 و 57/0 به ترتیب بیشترین قدرت پیش بینی را داشتند و از میان متغیر های جمعیت شناسی، تنها متغیرهای سطح تحصیلات و میزان درامد قدرت پیش بینی معنا دار (001/0 < p) داشتند. نتیجه گیری: ﻧﺘﺎﯾﺞ ﺑﻪدﺳﺖ آﻣﺪه از ﺗﺤﻠﯿﻞ داده ها ﺑﺎ ﺗﺤﻘﯿﻘﺎت ﭘﯿﺸﯿﻦ ﻫﻤﺎﻫﻨﮓ اﺳﺖ، این تحقیق نشان می دهد که می توان از روی طرحواره های ناسازگار اولیه طلاق را پیش بینی نمود و بر اساس این مدل می توان یک روی آورد پیشگیری از طلاق و درمان زناشویی بر مبنای روی آورد طرح واره درمانگری تدارک دید و نتایج این پژوهش را در ﻣﺤﯿﻂ ﻫﺎی ﺑﺎﻟﯿﻨﯽ و مشاوره ای جهت کمک به زوجین مشکل دار و در آستانه طلاق به کار گرفت.
