به منظور بررسی تاثیر تنظیم کننده های رشد گیاهی سیتوکینین، جیبرلین و سایکوسل بر عملکرد و اجزای عملکرد دو رقم گندم تحت رژیم های مختلف آبیاری، آزمایشی به صورت کرت های دوبار خرد شده بر پایه طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه کردستان در سال زراعی 96-1395 انجام گرفت. فاکتور آبیاری در چهار سطح: دیم، یک آبیاری (در مرحله غلاف رفتن)، دو آبیاری (در مراحل غلاف رفتن + گلدهی) و سه آبیاری (در مراحل غلاف رفتن + گلدهی+ دانه بندی) به عنوان عامل اصلی، دو رقم گندم (سیروان و هما) به عنوان عامل فرعی و فاکتور محلول پاشی با تنظیم کننده های رشد گیاهی شامل: شاهد، جیبرلین (100 میکرومولار)، سیتوکینین (100 میکرومولار)، سایکوسل (سه گرم در لیتر) به عنوان عامل فرعی فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد با محلول پاشی در مرحله ساقه رفتن، در اثر تیمار یک، دو و سه بار آبیاری میزان افزایش عملکرد دانه نسبت به تیمار دیم به ترتیب 29، 33 و 43 درصد و در مرحله دانه بندی 22، 28 و 33 درصد بود و رقم هما در مقایسه با رقم سیروان عملکرد بیشتری تولید کرد. به طور کلی، در محلول پاشی طی مرحله ساقه رفتن، بیشترین عملکرد دانه (504 گرم در متر مربع) تحت تیمارهای سه بار آبیاری و کاربرد سیتوکینین و در محلول پاشی طی مرحله دانه بندی ، بیشترین عملکرد دانه (6/477 گرم در متر مربع) تحت شرایط سه بار آبیاری و مصرف سایکوسل از رقم هما به دست آمد. بنابراین در شرایط کمبود آب، کاربرد حتی یک آبیاری و تنظیم کننده های رشد سیتوکینین و سایکوسل می تواند عملکرد دانه گندم را افزایش دهد.
