دانشگاهها و مراکز آموزش عالی کشور بویژه در حوزه علوم انسانی در راستای انجام رسالت ها و وظایف خود همواره با مسایل و مشکلاتی دست به گریبان بوده که تداوم آنها، کاهش منزلت علمی و پژوهشی این نظام مهم را در پی داشته که در نهایت به افت شدید کیفیت آموزش، تدریس و پژوهش در مراکز دانشگاهی منجر خواهد شد. بر اساس نتایج بررسی های اخیر مرکز علم سنجی کشور در سالهای اخیر و علی رغم تلاش رو به رشد پژوهشگران کشور در تولید علم، هنوز جایگاه کشور از نظر فعالیتهای علمی و پژوهشی استادان و سهم کشور در تولید دانش بشری، مطلوب ارزیابی نمی شود. این وضعیت در علوم انسانی و اجتماعی اسف بار است؛ زیرا از مجموع 3400 مقاله ISIپژوهشگران کشور در سال 2005، فقط 320 مقاله به پژوهشگران حوزه علوم انسانی و اجتماعی مربوط می شود. این موارد نشان دهنده ضعف عمومی فعالیتهای پژوهشی در حوزه علوم انسانی مراکز دانشگاهی کشور در مقایسه با دیگر حوزه های علمی است. لذا این مطالعه با هدف آسیب شناسی نا کارآمدی فعالیتهای پژوهشی و جایگاه و اعتبار سطح پایین تحقیقات در حوزه علوم انسانی و اجتماعی در صدد تبیین راهبردهایی است که به بهبود عملکرد پژوهشی اعضای هیأت علمی در علوم مذکور منجر گردد. جامعه و نمونه آماری شامل اعضای هیأت علمی دانشکده های علوم انسانی و اجتماعی در دانشگاههای کردستان، رازی کرمانشاه و بوعلی همدان بود که در نهایت 79 نفر از آنان پرسشنامه ارسالی تکمیل کرده و عودت دادند. نتایج این مطالعه حاکی از آن است ناکارآمدی تحقیقات در حوزه علوم انسانی ناشی از علل و عوامل متعدد فردی، سازمانی و فرهنگی می باشد. آنچه وخامت اوضاع پژوهش در این علوم را بیش از حد واقعی آن می نمایاند، استفاده نابجا از معیارهای سنجش علم و تولید علم است. معیارهایی که اساساً با ماهیت و چگونگی فرایند فعالیت پژوهشی در این علوم بیگانه است.
