تحلیل انتقادی گفتمان، به‌مثابه یک نظریه و به‌صورت یک روش، در به دست‌دادن فهمی عمیق و چندجانبه، ابزار سودمندی برای درک جهان‌بینی‌های نویسندگان رمان و چگونگی استفاده آن‌ها از زبان است و از میان روش‌های متعدد آن در این پژوهش از رویکرد نورمن فرکلاف (2000) برای تحلیل رمان اهل غرق نوشتۀ منیرو روانیپور استفاده شده است. یافته‌ها حاکی از این است که بسامد بالای واژگان، دسته‌واژه‌ها، پاره‌گفتارها، دشواژه‌ها، رنگ‌واژه‌ها، ضمایر و مجهول‌سازی، تقابل‌های دوگانه، وجه‌های جمله در سطح توصیف، مبتنی بر تهی‌شدن سنّت‌های بومی از معنا و فروپاشی قراردادهای اجتماعی مبتنی بر آداب و رسوم بومی است که با استفاده از ارتباطی که از نظر بینامتنی و بافت تاریخی با گفتمان «بازگشت به خویشتن» دارای بیشترین نسبت مفهومی و مصداقی می‌باشد، تفسیر شده است. در سطح تبیین، بنای نویسنده بر نشان‌دادن وجوه ویرانگر مدرنیته در جوامع بومی و معنا‌زدایی از ساحت آنان است و با بازنمایی فقدان قدرت مقابله با این سلطه، تلاش معناداری را برای نادرست نشان‌دادن مدرنیته در پیش گرفته است. همچنین نویسنده با تبیین سلطه در ابعاد متنوع گفتمان، نگاهی نقادانه روا داشته است. در نتیجه در سطح تبیین می‌توان هژمونیک‌شدن مدرنیته به قیمت از بین رفتن سنّت‌ها را شاهد بود.
