بررسی فرضیه همگرایی بین استانهای ایران و اتخاذ سیاستهای اقتصادی به منظور نیل به توازن منطقه ای یکی از موضوعات مهم در حوزه اقتصاد کلان ایران است. در این پژوهش، برای بررسی فرضیه همگرایی درآمد سرانه، در میان استانهای ایران از روشهای مختلف مانند آزمون ریشه واحد، همگرایی باشگاهی و آمارۀ تایل و مکانیسم جدید یعنی تحلیل خوشه ای استفاده شده است. نتایج آزمون ریشه واحد نشان می دهد که بین استان های کشور همگرایی مطلق و شرطی برقرار نیست. همچنین، نتایج روش باشگاهی و آماره تایل نیز عدم برقراری همگرایی شرطی را نشان می دهند. علاوه بر این، نتایج روش خوشه ای نیز نشان می دهد که همگرایی درآمدی بین استان های ایران وجود ندارد. به طور کلی نتایج، با استفاده از تمام روشها، واگرایی قوی از نظر درآمد سرانه، در استانهای ایران را تأیید میکنند. نتایج واگرایی در درآمد سرانه ممکن است نشانهای از توسعه نامتوازن بیشتر در استان های ایران در آینده باشد. در واقع، نتایج این پژوهش بیانگر نرخ متفاوت رشد اقتصادی در استانهای ایران است.
