علی اکبر مظفری

چکیده در این مطالعه، دو رقم توت فرنگی به نامهای کاماروزا و سلوا روی سه محیط کشت پایه موراشیگ و اسکوگ ( 1962 ), نیچ و نیچ ( 1956 ) و گامبورگ و همکاران ( 1968 ) بهعلاوه یک محیط کشت پیشنهادی و هر کدام با سه ترکیب هورمونی متفاوت از نظر نوع، غلظت و نسبت هورمون کشت گردیدند. آزمایشها در قالب طرح کاملاً تصادفی بهصورت فاکتوریل و برای هر رقم بهصورت 25 ±1 با فتوپریود 16 ساعت ºC جداگانه انجام شد. مریستمها بهعنوان ریزنمونه روی محیطهای کشت قرار داده شدند و در دمای 2 ماه اندازه و تعداد گیاهچههای باززایی شده، طول بزرگترین / 36 نگهداری گردیدند. پس از 5 μmol m-2 s- روشنایی و با شدت نور 1 برگ، طول و پهنای پهنک برگچه میانی، طول دمبرگچه میانی، تعداد دندانه برگچه میانی و طول ریشه در مریکلونها مورد بررسی قرار به ترتیب بهترین محیط کشت پایه و دو ترکیب هورمونی شامل بنزیل آدنین، ایندول بوتیریک NN و MS گرفتند. محیط کشتهای 2,4- و اسید جیبرلیک بهترتیب با D ، 0 میلیگرم در لیتر و همچنین کینتین / 0 و 05 / اسید و اسید جیبرلیک به ترتیب با مقادیر 05 ،1 0 میلیگرم در لیتر بهترین اثر را نشان دادند. بر اساس نتایج بهدست آمده رقم کاماروزا دارای پایداری و پتانسیل / 0 و 05 / مقادیر 5 ،5 باززایی بیشتری نسبت به رقم سلوا بود. بررسی صفات مورفولوژیکی گیاهان باززایی شده در این مطالعه نشان داد که ریز ازدیادی رقم کاماروزا از طریق کشت مریستم در مقایسه با رقم سلوا بهتر صورت گرفت.