حالت نمایی افتراقی پدیده ای در نظام صرفی زبان هایی است که مشخصه ی حالت را به شکل آشکار و بوسیله ی وندهای تصریفی بر روی گروه های اسمی نمایش می دهند. این پدیده را می توان در زبان های دارای نظام حالت مفعولی، به شکل حالت نمایی افتراقی سازه ی مفعول و در زبان های واجد نظام کنایی، به شکل حالت نمایی افتراقی سازه ی فاعل مشاهده کرد. مقاله ی حاضر می کوشد تا ضمن معرفی و توصیف موارد فاعل نمایی و مفعول نمایی افتراقی در گویش هورامی، شرایط ظهور این پدیده ها را در ساخت های کنایی و مفعولیِ این گویش تبیین نماید. در این راستا با بهره گیری از آرای دی هوپ و ناراسیمهان (2005و2008) و نیز با معرفی مفهوم قدرت موضوعات فعلی و نحوه ی محاسبه ی آن در ساخت های مفعولی و کنایی، نشان می دهیم که تفاوت در میزان قدرت موضوعات فعلی موجب پدید آمدن حالت نمایی افتراقی در گویش هورامی می شود؛ بدین معنا که تنها موضوعات فعلی قوی و برجسته می توانند میزبان پایانه ی صرفی حالت نما باشند. علاوه بر این، یافته های پژوهش حاضر نشان می دهند که سازوکار حالت نمایی آشکار در ساخت های مفعولیِ گویش هورامی برای بازشناسی روابط دستوری و در ساخت های کنایی این گویش جهت بازنمایی برجستگی کلامی سازه ی گیرنده ی تکواژ حالت نما بکار می رود.
