بیکاری یکی از مهم‌ترین مسائل اقتصادی و اجتماعی کشور است و تأثیر گسترده‌ای بر زندگی مردم و توسعه اقتصادی دارد. کاهش نرخ بیکاری از طریق سیاست‌های مختلف، از جمله تغییر در هزینه‌های دولت و نرخ‌های مالیاتی مورد توجه می‌باشد. با توجه به اهمیت مسئله بیکاری در سطح استانهای ایران و لزوم شناسایی عوامل موثر بر آن این مطالعه به دنبال بررسی و مقایسه اثرات مالیات بر درآمد شرکتها و مخارج دولت بر نرخ بیکاری استانهای ایران طی سال‌های 1400-1387 می‌باشد. مدل مورد مطالعه پویا بوده زیرا متغیر بیکاری از مقادیر گذشته خود اثرپذیری دارد لذا شرایط گشتاوری را فراهم می‌نماید. بر این اساس روش اقتصاد سنجی مورد استفاده در این مطالعه گشتاورهای تعمیم یافته می‌باشد. نتایج نشان داد که مالیات بر درآمد شرکتها، نرخ بیکاری در دوره گذشته و شهرنشینی، تأثیر مثبت و معناداری بر بیکاری دارند. از سوی دیگر، متغیرهای رشد اقتصادی و شاخص مخارج دولت، تأثیر منفی و معناداری بر بیکاری دارند. با توجه به اینکه ضریب مالیات بر درآمد شرکتها از قدر مطلق ضریب برآوردی مخارج دولت بزرگتر است؛ لذا مالیات بر شرکتها بیشتر از هزینه‌های دولت بر نرخ بیکاری تأثیرگذار است. با توجه به نتایج پیشنهاد می‌شود که طی فرآیند سیاست‌گذاری کاهش مالیات بر شرکتها در دستور کار قرار گیرد و مخارج دولت در راستای ایجاد اشتغال و توسعه مشاغل اختصاص داده شود.
