این پژوهش به بررسی فرآیند انضمام در زبان کردی بر اساس دیدگاه صرفی میتون 1984، دبیرمقدم 1376 و همچنین شقاقی 1384 پرداخته است. انضمام یکی از فرآیندهای واژه سازی در زبان کردی می باشد که هسته اسمی که موضوع درونی فعل می باشد به هسته فعل واژگانی منضم می شود و باعث تشکیل یک فعل انضمامی می گردد. همچنین استدلال شده است که چون زبان کردی یک زبان تصریفی و ضمیرانداز است موضوع های درونی و بیرونی در صورت حذف گروه های اسمی می توانند به صورت وند و واژه بست بر روی فعل تظاهر یابند ، واژه بست ها در زبان کردی نقش بسیار مهمی در ابراز نقش های معنایی برعهده دارند و همچنین موضوع های درونی و بیرونی فعل می توانند از طریق واژه بست بر روی فعل تجلی یابند. با بررسی داده های زبان کردی که از پیکره زبان کردی آنلاین دانشگاه کردستان دارای 69000 سند متنی برگرفته شده است ، استدلال شده است که رویکرد نحوی نمی تواند توجیه درستی از انضمام در زبان کردی به دست دهد زیرا در زبان کردی می توان نمونه هایی از انضمام فاعل به فعل پیدا کرد که بر طبق رویکرد نحوی غیرقابل توجیه می باشد زیرا حرکت فاعل به سمت فعل در واقع قاعده ECP (اصل مقوله تهی) را نقض می کند یعنی فاعل منضم شده به فعل در واقع بر رد خود حاکمیت ندارد. در نتیجه بر طبق این گونه موارد در زبان کردی، رویکرد نحوی نمی تواند که داده زبان کردی را توجیه نماید لذا مناسب است که انضمام فعل در زبان کردی را صرفی لحاظ کنیم.
