این مقاله به تحلیل جملاتی می پردازد که در زبان فارسی حاوی گزاره مفقود هستند. از بین داده های ارائه شده، این بررسی تنها به دادههایی نظر دارد که در آن ها گزاره محذوف معادل سازه نحوی گروه فعلی (vP) است. در این تحلیل، دو مسئله بافت نحوی (تجویز) و شرایط حذف (همانندی) این سازه ها مورد واکاوی قرار می گیرد. به طور مشخص، با اتخاذ رویکردی کمینه گرا، نشان داده می شود که تجویز ساختاری حذف گروه فعلی در چهارچوب طرح بازبینی مختصه حذف (E) توسط هسته نقشی حاکم بر گروه فعلی هدف، به طور مستقیم و صریح قابل تبیین است. همچنین استدلال می شود که در این فرآیند وجود همانندی نحوی بین جایگاه حذف و مرجع آن شرط ضروری است.
