این مقاله تلاش می کند تا، برای نخستین بار، الگو(های) انطباق در زبان سُهی را بررسی کند. بدین منظور، نخست نظام ضمیری این زبان توصیف و سپس بر مبنای تعامل ضمایر و سایر گروه های اسمی الگوهای مطابقه و حالت نمایی در این زبان تحلیل می شوند. برایند تحلیل حاضر این است که در زبان سُهی، در زمان حال، مطابقه و حالت نمایی از الگوی فراگیر فاعلی-مفعولی تبعیت می کند. اما، در زمان گذشته، مطابقه الگوی سه بخشی و حالت نمایی الگوی مطلق-کُنایی را به نمایش می گذارد. نتیجه بررسی حاضر، از یکسو پرتوی نو در خصوص مطالعات زبانشناختی زبان سُهی را، به عنوان زبانی کمتر مطالعه شده، نمایان می سازد و در سویی دیگر به غنای ادبیات رده شناختی زبان های ایرانی می ا فزاید.
