ترسیم مختصات شیوه نگاشت نحوی موضوع‌ها به شکلی فراگیر که قابل تعمیم به ساختار موضوعی انواع محمول‌ها اعم از فعلی و غیرفعلی باشد، یک غایت مطلوب نظری در رویکردهای زایشی به ساختار موضوعی است. در این مقاله، ساختار موضوعی اسمفعل به‌عنوان محمولی غیرفعلی، در زبان کردی، گونه سنندجی بررسی و کنکاش میشود. با توجه به محدودیت‌های فضای نحوی گروه معرف (DP) در زبان کردی سنندجی (به دلیل حضور ساخت اضافه[1])، مسئله نحوه نگاشت موضوع‌های اسمفعل و محدودیت‌های حاکم بر ساختار موضوعی آن اهمیت می‌یابد. بر پایه مشاهدات تجربی، اسمفعلها به چهار دسته پادکنایی، پادمفعولی، دو ظرفیتی و سه ظرفیتی تقسیم میشوند. در اسمفعلهای پادکنایی موضوع بیرونی به شکل اضافه به اسم فعل می‌پیوندد و قابلیت انضمام ندارد. در خصوص اسمفعلهای پادمفعولی، نشان داده میشود که موضوع درونی هم به‌صورت اضافه و هم انضمامی می‌تواند حضور داشته باشد. اسمفعلهای متعدی دو صورت را به نمایش می‌گذارند: موضوع درونی می‌تواند به‌صورت اضافه حضور یابد و موضوع بیرونی قابلیت حضور ندارد؛ یا اینکه موضوع بیرونی در حالت اضافه و موضوع درونی انضمامی است. در آخرین دسته از اسمفعلهای کردی سنندجی، موضوع درونی هدف به‌صورت گروه حرف اضافه است و قابلیت بازبینی مشخصه EPP و ارتقا به جایگاه فاعل را ندارد. با مفروض پنداشتن رویکرد برون-اسکلتی بورر (2005 a, b)، استدلال خواهد شد که ویژگی‌ها و محدودیت‌های منحصربه‌فرد ناظر بر نگاشت موضوع‌های اسمفعل تابعی از اصول و فرایندهای عام و مستقل حرکت هسته-به-هسته، بازبینی حالت، اصل گسترش ریشه و اصل فرافکنی گسترده هستند.
