زبان کردی اصطلاحی پوششی است که در اطلاق به مجموعه‌ای از زبان‌ها و گونه‌های زبانی ایرانی غربی بکار می‌رود. گستره جغرافیایی این زبان‌ها و گونه‌ها، فراتر از مرزهای سرزمینی ایران است، به گونه‌ای که از منظر جمعیتی، بخشی عمده از گویشوران این زبان در امتداد مرزهای عراق، ترکیه و سوریه زندگی می‌کنند. به فراخور پراکنش وسیع جغرافیایی در امتداد مرزهای سیاسی مجزا، این گونه‌ها به طور طبیعی دستخوش تحول و دگرگونی‌های درون‌زا و برون‌زا گردیده‌اند. مقیاس انفکاک زبانی مابین این گونه‌ها تا حدی است که بعضاً تفهیم و تفهم متقابل بین گویشوران برخی از گونه‌ها دچار اختلال میشود؛ با اینهمه، گویشوران این گونه‌های گسسته ازهم، از منظر هویت اجتماعی، خود را همچنان در دایره زبان کردی تعریف می‌نمایند. صرفنظر از درهم‌تنیدگی‌های اجتماعی و فرهنگی که از عوامل غیرزبانی برسازنده هویت ذهنی کردی هستند، مولفه‌های زبانی مشترک در بین این گونه‌ها از عوامل موثر عینی در ایجاد انسجام پیوستاری این گونه‌ها ذیل مجموعه زبانهای کردی است. یکی از این مولفه‌های زبانی، قرابت‌های ساختاری در بین گونه‌های کردی است. در پژوهش حاضر به معرفی و توصیف برخی از کلان-ساختارهای مشترک در بین گونه‌های کردی با تاکید بر وجوه اشتراکی و افتراقی ریز-تنوع‌ها در این کلان‌ساختارها پرداخته میشود.
