تجربیات جهانی حاکی از آن است که توفیق برنامه های نوآورانه تنها در طراحی و تولید آن خلاصه نمی شود، بلکه پذیرش و اجرای موفقیت آمیز نیازمند مشارکت، همکاری و پذیرش و اشاعه آن توسط ذینفعان در مرحله اجرای برنامه ها است که دانشگاه فرهنگیان و برنامه های درسی آن نیز از این قاعده مستنثنا نیست. پژوهش حاضر به دنبال تبیین پدیدار شناسانه ی موانع پذیرش و اجرای نوآوری در برنامه درسی دانشگاه فرهنگیان است. جامعۀ پژوهش شامل متخصصان حوزه تربیت معلم و برنامه درسی با حداقل یک مقاله یا کتاب در زمینه تربیت معلم است. روش انتخاب نمونه، هدفمند و از نوع نظری است که براساس قاعده اشباع نظری تعداد 14شرکت کننده به بیان تجربیات خود پرداختند. داده های پژوهش با استفاده از مصاحبه نیمه ساختار یافته جمع آوری و با روش هفت مرحله ای کلایزی و بهره گیری از تحلیل مضمون، تحلیل و تفسیرشد و یک مضمون فراگیر، هفت مضمون سازمان دهنده و27 مضمون پایه، شناسایی شد. یافته های پژوهش نشان داد که موانع فرهنگی، قدرت، اجتماعی، فردی، اجرایی، سازمانی و فراسازمانی از مهم ترین موانع پذیرش و اجرای نوآوری در برنامه های درسی دانشگاه فرهنگیان محسوب می شوند. سرانجام پیشنهادهای لازم برای افزایش سطح پذیرش و کاهش مقاومت در برابر اجرای نوآوری در برنامه های درسی دانشگاه فرهنگیان ارائه شد.
