پژوهش حاضر با هدف مقایسه تاثیر سبک ارتباطی و سنتی آموزش زبان انگلیسی بر مهارت های زبان آموزی دانش آموزان سال اول دبیرستان انجام شده است.این مطالعه به روش نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون با گروه کنترل انجام شده است.جامعه مورد مطالعه متشکل از همه ی دانش آموزان پسر سال اول دبیرستان های شهر سنندج در سال تحصیلی 91/90 که تعداد آن برابر 3200 نفر می باشد.ابتدا به روش تصادفی دو کلاس پایه اول انتخاب شدند و پس از برگزاری پیش آزمون و اطمینان از عدم معنی داری میانگین ها گروه آزمایش و کنترل تشکیل گردید.معلم گروه آزمایش طی 6 جلسه آموزش با سبک تدریس ارتباطی آشنا و فصل هشتم ازکتاب سال اول دبیرستان رابر اساس سبک تدریس ارتباطی تدریس نمودند.در پایان همه عملکردها با یک پس آزمون مشترک مورد ارزیابی قرار گرفت و داده های جمع آوری شده با کمک شاخص های آمار توصیفی و نیز آزمون tتجزیه و تحلیل شد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که تفاوت های مشاهده شده بین میانگین پیش آزمون و پس آزمون در هر دو پایه معنادار است و میانگین گروه آزمایش در پیشرفت تحصیلی و نیز مهارت های چهارگانه زبان (گفتاری،شنیداری،نوشتن و خواندن)بیشتر از گروه کنترل است.به عبارتی دیگر با95 درصد اطمینان می توان گفت که پیشرفت تحصیلی دانش آموزان سال اول در درس زبان در زمینه مهارت ها با سبک تدریس ارتباطی بیشتر از پیشرفت دانش آموزانی است که با روش سنتی آموزش دیده اند و آموزش درس زبان با سبک تدریس ارتباطی بر پیشرفت تحصیلی دانش آموزان پایه اول دبیرستان تاثیر مثبتی داشته است.
