یحیی معروفی

هدف پژوهش حاضر، بررسی سطح توانمندی شغلی مربیان پرورشی دوره ابتدایی شهر تهران و راهکارهای توسعه آن است. روش تحقیق توصیفی از نوع پیمایشی و جامعه آماری پژوهش را مدیران و مربیان پرورشی، مدارس ابتدایی مناطق نوزده گانه آموزش وپرورش شهر تهران تشکیل دادند. از میان مناطق بالا، پنج منطقه به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب و سپس 311 مدیر مدرسه و 310 مربی پرورشی،انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده را دو پرسشنامه »سنجش توانمندی شغلی مربیان و راهکارهای ارتقای آن و نیز پرسشنامه انطباق عملکرد مربیان با شرح وظایف شغلی آنان « تشکیل دادند که اولین ابزار را مربیان پرورشی و دومین را نیز مدیران مدارس، پاسخداده اند. روایی ابزارها با کمک روایی محتوایی براساس دیدگاه متخصصان و پایایی آنها نیز با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 96 / و 93 / 0 برآوردشد. دادههای جمعآوری شده با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و آزمون های F ،t و تحلیل عاملی تأییدی،تحلیل شدند. یافته ها حاکی از آن است که میانگین توانمندی شغلی مربیان 01 / 4 از 5 و در سطح بالا قراردارد. اگرچه، میانگین توانمندی شغلی مربیان زن، بیشتر از مربیان مرد است، تفاوت مشاهده شده از لحاظ آماری، معنی دار نیست. باوجوداین، تفاوت مشاهده شده بین میانگین توانمندی شغلی مربیان دارای تحصیلات و سوابق خدمتی مختلف، معنی دار است.از میان راهکارهای مورد بررسی، اعتماد شغلی، افزایش حرمت اجتماعی و امنیت شغلی، تأثیرگذاری شغلی، تعیین دقیق اهداف، مسئولیت و اختیارات شغلی و شایستگی شغلی، با کسب میانگین 35 / 4، 31 / 4، 22 / 4، 22 / 4 و 20 / 4 از 5 به عنوان مهمترین راهکارهای توسعه توانمندی شغلی مربیان، ارزیابی شده اند؛ همچنین یافته ها نشان دادند که راهکارهای توسعه توانمندی شغلی مربیان را می توان در قالب دو راهکار عمده روانشناختی و سازمانی،دسته بندی کرد؛ به علاوه از دید مدیران مدارس، عملکرد مربیان پرورشی تاحد زیادی با شرح وظایف شغلی آنها انطباق دارد.