وجود آلایندهها در اکوسیستمهای آبی سبب آسیبهای بافتی در ماهیان میشود. در بعضی موارد اثرات تخریب آفتکشها روی موجودات غیر هدف (آبزیان) نسبت به موجودات هدف (آفات) بیشتر است که این خود سبب مرگومیر سریعتر و بیشتر آبزیان میشود، از اینرو استفاده از محرکهای ایمنی بسیار ضروری به نظر میرسد. هدف این مطالعه بررسی تأثیر سطوح مختلف پرهبیوتیک قارچ صدفی (Pleurotus ostreatus) بر شاخصهای بافتشناسی ماهی تیلاپیا (Oreochromis niloticus) مواجهه شده با سم کلرپیریفوس بود. این تحقیق در پاییز 1331 انجام شد. به همین منظور تعداد 121 بچه(ماهی) تیلاپیا به مدت 42 روز در 4 تیمار تقسیم شدند. سپس به هرکدام از گروهها غلظت 1/5 ppm سم کلرپیریفوس به مدت 11 روز اضافه شد. در پایان دوره ماهیان توسط محلول بیهوش کننده گل میخک (221 میلیگرم بر لیتر) بیهوش شده و بافت کبد و آبشش آنها برای مطالعات بافتشناسی جدا گردید. نتایج نشان داد تیمارهایی که در معرض 1/5 ppm سم کلرپیریفوس (شاهد سم زده و بدون پرهبیوتیک) بودند. بیشترین اثر تخریب را در بافت کبد و آبشش داشتند. ولی تیمارهای ترکیبی پرهبیوتیک قارچ صدفی و سم کلرپیریفوس منجر به بهبود آسیب ساختاری بافت ها شدند که نشاندهنده سمزدایی است و همچنین غلظت 1/2 ppt قارچ صدفی بهترین عملکرد را در برابر آسیبهای بافتی کبد و آبشش ماهی تیلاپیا داشت که نشان دهنده بهبود مقاومت بافتی بود.
