«إحداد» یا «حِداد» به معنای ترک خودآرایی زنان در دوران عده است. «عده» در فقه اسلامی به مدت زمانی گفته میشود که باید زنان پس از وفات شوهر یا طلاق سپری کرده و پس از آن اجازه ازدواج مجدد را خواهند داشت؛ لذا برخی از مذاهب، حداد را از توابع عده بهشمار آوردهاند. فقها درباره وجوب احداد اتفاقنظر دارند؛ اما در مورد احداد در عده طلاق اختلافنظر دارند. پژوهش حاضر براساس روش توصیفی تحلیلی به بررسی آرای فقهی درخصوص تأثیر عده طلاق بر حداد بانوان میپردازد. با استقرای آرای فقهی مشخص میشود، جمهور فقها احداد را در دوران عده طلاق، لازم نمیدانند، در حالیکه فقهای حنفی احداد را در دوران عده طلاق بائن (صغری، کبری، خلع و فسخ نکاح) نیز لازم دانستهاند. بنابراین قول جمهور با ظواهر نصوص و مقاصد شریعت، راجح بهنظر میرسد. حنفیه احداد را بر زنان اهل کتاب، مجنون و صغیر لازم نمیدانند، در حالیکه جمهور فقها بهدلیل همسانی احکام نکاح و طلاق، قائل به وجوب احداد برای همه زنان بوده و باتوجه به عدم تفاوت آثار نکاح و طلاق، قول جمهور راجح به نظر میرسد.
