عرف به معنای امری است که به حکم عقل پذیرفته شده و در نفس انسان ها جای گرفته و در میان مردم رایج و مرسوم گشته است. اغلب نظام های حقوقی جهان عرف را به عنوان یکی از منابع مهم شناخته و نزد ایشان دارای اعتبار است. در فقه و حقوق اسلامی نیز عرف به عنوان یکی از منابع احکام در مقام تشریع مورد ملاحظه و مراعات کتاب و سنت بوده است و آن دسته از احکام عرفی که برخوردی با بنیادهای اساسی شریعت نداشته اند، مورد التفات و امضای کتاب و سنت واقع شده اند. فقهای مذاهب اربعه اهل سنت نیز بر حجیت عرف به عنوان دلیلی ـ چه مستقل و چه غیر مستقل ـ برای استنباط احکام تأکید و تصریح نموده و در این زمینه به دلایلی از کتاب و سنت و عقل استناد کرده اند. در پژوهش حاضر که با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی و از نوع تحلیل محتوا است به بررسی ماهیت، دلیل حجیت و دیدگاه فقهای مذاهب اربعه اهل سنت درباه عرف پرداخته می شود.
