یکی از علوم قرآنی که در فهم، ترجمه و تفسیر کلام الهی تأثیر مستقیم دارد علم قرائت قرآن است. به همین جهت تلاش مفسران و فقها از دیرباز بر این بوده که با توجه به قرائت های مختلف و تأثیرگذار بودن آنها در فهم قرآن، بتوان بهترین برداشت را مطابق قرائت مقبول عرضه نمود. اختلاف قراءات قرآنی در برخی از آیات احکام باعث اختلاف در برداشت و فهم مفسران و فقها شده است که مبنای این اختلاف و قراءات متفاوت، نصوص وارد شده در مورد «نزول قرآن بر سبعه احرف» می باشد. یکی از علوم لازم برای تفسیر، علم قراءات قرآن است که نقش بسزایی در برداشت های تفسیری و فقهی دارد. در این پژوهش با روش توصیفی ـ تحلیلی و ابزار فیش سعی بر آن است تا با نگاهی به قراءات معتبر و متفاوت در چند آیه خاص که مربوط به احکام عبادی هستند آرا و اقوال فقها و مفسران و نحوه استدلال آنها روشن شود و در نهایت به تبیین و واکاوی ادله آنان و ترجیح یکی از آن اقوال اکتفا شده است. بررسی دلایل و دیدگاههای فقها بیانگر آن است که قرائات صحیح و شاذ هر دو در بیان و استنباط احکام فقهی تأثیرگذار بوده و موجب اختلاف در برداشت از آیات احکام شده است. از جمله راهکارهای رفع اختلاف فقهی، بررسی سند احادیث شاذ، استفاده از قواعد علم الحدیث در رفع تعارض میان ادله و احادیث است که می تواند ضمن توجیه علل اختلاف برداشت از آیات، راهکارهایی برای ترجیح اقوال فقهی را فراهم سازد.
