فرایند تجزیه لاشبرگ به عنوان فرایندی حیاتی در چرخه های بیوژئوشیمیایی مطرح است که طی آن عناصر غذاایی لاشبرگ آزاد و وارد خاک میشود. تجزیه و تخریب لیگنین به عنوان یکی از عوامل محدودکننده نرخ تجزیه لاشبرگ در مرحله آخر توصیف میشود. این پژوهش به منظور بررسی عوامل تنظیم کننده نرخ تجزیه در مراحل آخر این فرایند با انکوباسیون لاشبرگ گونه های راش، توسکا، افراپلت و سوزنهای نوئل با استفاده از روش کیسه لاشبرگ به مدت 405 روز در منطقه لاجیم انجام گرفت. یافته های تحقیق نشان داد که نرخهای تجزیه لاشبرگها با غلظتهای اولیه نیتروژن و منگنز همبستگی مثبت معنی دار )به ترتیب 05/0 و 01/0> P )و با غلظت لیگنین و نسبتهای N:C و N:Lignin همبستگی منفی معنی دار در سطح احتمال 95 درصد دارد. همچنین نتایج نشان داد که همبستگی بین مقدار ماده آلی ازدست رفته لاشبرگ ها با مقادیر آزادسازی نیتروژن، منگنز و لیگنین معنی دار است؛ این همبستگی تنها در مورد آزادسازی منگنز منفی بود. با توجه به نتایج بدست آمده مشخص شد که ترکیب لاشبرگ گونه های پهن برگان، بویژه راش با سوزنهای نوئل در جنگل های کوهستانی هیرکانی میتواند در تسریع روند تجزیه سوزنهای نوئل موثر باشد.
