وحید حسینی

عملیات چوبکشی زمینی بهعنوان مهمترین عامل آسیب زدن به تودۀ سرپا و خاک عرصۀ جنگلی شناخته شده استت . مطالعۀ حاضر به بررسی کوبیدگی خاک و تجدیدحیات استقراریافته در یک مسیر چوبکشی که حدود 12 سال پت یش، عملیات چوبکشی زمینی در آن متوقف شده بود متی پتردازد. بتدین منوتور پت از مطالعتات صتحرای ی، یتک مستیر چوبکشی رهاشده به طول یک کیلومتر در جنگلهای حوزۀ نکا ظالمرود انتخاب شد. برای بررسی رونتد تغییت رات وزن مخصوص ظاهری در طول مسیر چوبکشی، بر اساس فاصله از دپو، سه طبقۀ ترافیک )کم، متوسط و شتدید ( و در هتر طبقۀ ترافیک دو طبقۀ شیب ) 2 تا 12 و بیشتر از 12 درصد( جدا شد. سپ در هر تیمار پنج قطعته نمونته بتا ابعتاد 4 متر مستقر و سه قطعه نمونه بهطور تصادفی برای برداشت نمونههای خاک انتخاب شد. تأثیر کوبیتدگی ختاک ×12 بر تجدیدحیات استقرار یافته، در داخل قطعات نمونه که نمونههای ختاک در آن برداشتت شت د، بررستی شتد و تمتا نهالهای موجود در آن شمارش شد. نتایج نشان داد که در مسیرهای پر ترافیک با شیب طتولی بیشتتر از 12 درصتد ، وزن مخصوص ظاهری در مقایسه با ناحیۀ شاهد بهطور معنیداری کاهش پیدا نکرده،. بهطوریکه این عامل در شتیب 42 درصتد و / 41 و 33 /33 ،2/ زیر 12 و بالای 12 درصد در سه طبقۀ ترافیتک کتم، متوستط و شتدید بته ترتیتب 11 47 درصد هنوز باقی مانده بود. این مطالعه نشان داد که گونۀ راش مقاو ترین، و گونههتای افترا / 15/34 و 12 ،35/57 و توسکا حساسترین گونهها در برابر کوبیدگی در تردد شدید پ از گذشت 12 سال هستند. بهمنوتور کتاهش آثتار کوبیدگی در جنگل، دائمی نمودن مسیرهای چوبکشی و پرهیز از ترددهای نابجا در عرصته هتای جنگلتی بته ویتهه در شیبهای بیشتر از 12 درصد توصیه میشود.