سطح وسیعی از عرصههای شمال ایران را جنگل پوشانده است. علارغم بهرهبرداری بی رویه از منایع طبیعی طی سالیانگذشته به ویژه در قرن بیستم موجب نابودی بسیاری از اکوسیستمهای آسیب پذیر دنیا شده است. هدف از این مطالعهبررسی میزان بازیابی خاک تخریب شده ده سال پس از عملیات چوبکشی زمینی میباشد. به این منظور پس از جنگلگردشی دقیق مسیر چوبکشی به طول تقریبا 1 کیلومتر که دارای دامنه متنوعی از شدت ترافیک و شیب طولی مسیرباشد در جنگل های حوزه نکاء چوب انتخاب گردید. برای بررسی تغییرات وزن مخصوص ظاهری و تراکم زادآوری مسیرچوبکشی از نقطه نظر ترافیکی به سه بخش ترافیک (کم، متوسط و شدید) تقسیم شد. در هر تیمار پنج پلات با ابعاد 4 پیاده شد. سپس به طور کاملا" تصادفی سه پلات انتخاب شد. وزن مخصوص خاک با استفاده از استوانه فلزی *10گرفته شد. در هر پلات علاوه بر نمونههای خاک با استفاده از روش آمار برداری صد درصد تمام نهالهای موجود در آن شمارش گردید و قطر برابر یقه و نوع گونه به تفکیک ثبت گردید. برای ارزیابی عملیات بهرهبرداری جنگل وزن مخصوصظاهری و تعداد نهالها در مسیر چوبکشی با ناحیه شاهد مورد مقایسه قرار گرفت. نتایج نشان داد که وزن مخصوص 13 % بیشتر از ناحیه شاهد بوده است. ده سال پس از عملیات ،13 ؛ ظاهری در ترافیک شدید، کم و متوسط به ترتیب 42بهره برداری وزن مخصوص ظاهری خاک نمیتواند کاهش یابد. نتایج تجزیه و تحلیل نهالهای موجود در مسیر چوبکشی نشان داد که بیشترین و کمترین تعداد تعداد نهال در مسیر چوبکشی کم ترافیک و ترافیک شدید به ترتیب 60 و 40 پایهبوده است. (Fagus orientalis) بوده است. این مطالعه نشان داد که بیشترین گونه موجود در مسیر چوبکشی گونه راشکه به عنوان مقاومترین گونه نسبت به کوبیدگی به نسبت افرا و توسکا معرفی شد. نتایج مطالعه دائمی بودن مسیرهایچوبکشی را به منظور محدود کردن ترافیک چوبکشی در این مسیرها و کاهش حاصلخیزی جنگل را در درازمدت داد.
