با توجه به اهمیت رمزپردازی روایت های عرفانی و لزوم تفسیر آنها برای درک متن و حصول کارکردهای روایی آن، نشانه های روایت های مربوط به زمان و مکان را در سه اثر اصیل و تأثیرگذار کشف المحجوب، رساله قشیریه و تذکره الاولیاء بررسی کرده ایم. حاصل این پژوهش نشان می دهد بسیاری از نشانه ها چند لایه هستند و کارکرد ارجاعی دارند. نشانه های زمانی عمدتاً محملی برای بنیان نهادن «زمان دیگر» است تا عارف با شکستن زمان یا تفوّق بر آن بتواند به تجربه عرفانی دست یابد و امر قدسی برای او متجلّی شود. مکان ها و متعلقات آنها نیز نشانه هایی هستند که در روساختی متفاوت اما با رمزگانی یگانه بار معنایی مشترکی را با خود حمل می کنند؛ روساخت های متعدد در افق های فرهنگی مختلف، ابزاری برای انتقال و انعکاس احساس و تجربه امر قدسی و تجربه دینی هستند.
