مجموعه قصّه های عامیانه که با عنوان « فردوسی نامه » در سه جلد منتشر شده است ، دارای روایاتی در سه موضوع زندگی و شخصیت فردوسی ، قهرمانان شاهنامه و شاهان شاهنامه است. ساختارهای این سه بخش، از مجموع یازده شخصیت ودوازده کارکرد تشکیل شده است.پایان نهایی ساختارها به موفقیت وشکست یا مجموعی از هر دو می انجامد. دغدغه اصلی راویان در روایات مربوط به « زندگی و شخصیت فردوسی» ، اندیشه برتری ایران وفرهنگ ایرانی ـ سوای دین اسلام که شیفته آنندـ از فرهنگ اقوام مهاجم وبیگانه است .در این نوع روایات ، فره وشکوهی که ایرانیان وفرهنگ وسرزمین آنها را یاری می کند، مخصوص آنها است و به قوم دیگری اختصاص ندارد بویژه اگر آن ا قوام باعث ویرانی واز دست رفتن شکوه وفرهنگ ایرانی باشند. در بخش« قهرمانان شاهنامه» ، آنچه برجسته می نماید ، اسارت وبیچارگی آدمی در مقابل سرنوشت است. آدمی با توسل به « زمان مقدس » و « اسطوره های ازلی » خود را از جبر تاریخ وسرنوشت می رهاند وخود را تسکین می دهد .قهرمانان روایتها ، ناجی ایران ومایه امن وآسایش مردم هستند .راوی در هر حادثه ای که سرنوشت برای او رقم می زند، منتظر « نجاتبخش »است . احوال وکارکردهای قهرمانان ، آمیخته ای از خوشی ونا خوشی هاست. طراح این خوشی ونا خوشی ها سرنوشت وتقدیر است . در بخش« شاهان شاهنامه» اندیشه «ظهور منجی» و«نجات بخش »هویداست. شاهان ایرانی ـ قهرمان ـ هر چند از خطا ولغزش بری نیستند ولی در اکثر روایتها در مقابل ناشاه ـ ضد قهرمان ـ قرار می گیرند.اسطوره ها ، نمادها و ساختارهای روایتهای « فردوسی نامه»دارای ژرف ساخت فره وتأیید ایزدی و دینی ، برکت بخشی ، بازگشت وجاودانگی هستند. تمام ساختارهای روایتهای «فردوسی نامه » در ژرف ساخت وعنوانهای فره وتأیید ایزدی و دینی ، آزمونی ،قهرمانی وآیین پاگشایی دسته بندی می شوند. این ژرف ساختها هستی واندیشه راویان را به اسطوره های ازلی ویگانه هستی بخش مطلق پیوند می زنند.
